Eργαστήρι δημιουργικής γραφής για ενήλικες  12 διαδικτυακές συναντήσεις με τον συγγραφέα Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη 20 Νοεμβρίου 2025 - 19 Φεβρουαρίου 2026

Το Ίδρυμα Αικατερίνης Λασκαρίδη διοργανώνει εργαστήρι δημιουργικής γραφής για ενήλικες, 12 τρίωρων διαδικτυακών συναντήσεων με θέμα τη μικρή λογοτεχνική φόρμα (διήγημα). Αναλυτικές πληροφορίες Το εργαστήρι θα περιλαμβάνει ασκήσεις δημιουργικής γραφής αλλά και τη συγγραφή ενός διηγήματος από κάθε μέλος της ομάδας. Ακόμα, θα γίνει συστηματική μελέτη και ανάλυση σημαντικών διηγημάτων της παγκόσμιας λογοτεχνίας, τα οποία θα αποτελέσουν και το έναυσμα για στοχευμένες ασκήσεις. Η ομάδα του εργαστηρίου θα αποτελείται από 12 άτομα.  Για τη συμμετοχή σας είναι απαραίτητη η αποστολή: Α. ενός βιογραφικού σημειώματος Β. ενός δείγματος γραφής (με αυστηρό ανώτατο όριο τις 150 λέξεις) με το παρακάτω θέμα: Περιγράψτε τη στιγμή που ένας άνθρωπος συνειδητοποιεί/ανακαλύπτει κάτι πολύ σημαντικό για τον εαυτό του. (Θα μπορούσε να είναι μια πληροφορία, μια άγνωστη πλευρά του χαρακτήρα του,  μια ξεχασμένη μνήμη ή οτιδήποτε άλλο σκεφτείτε.)  Αποστολή με e-mail στο: info@laskaridisfoundation.org.  Απαραίτητη και η αίτηση συμμετοχής. Προθεσμία για την αίτηση συμμετοχής καθώς και αποστολή δείγματος και βιογραφικού: 30 Οκτωβρίου 2025. Κόστος συμμετοχής: 150 €, φοιτητές/άνεργοι/ΑμεΑ 75 € (για τον τρόπο κατάθεσης του χρηματικού ποσού θα ενημερωθείτε εφόσον γίνετε δεκτοί στο εργαστήρι). *Θερμή παράκληση του εισηγητή να μην υποβάλουν αίτηση παλαιότεροι μαθητές του.

 

Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος

Ψηφιακή έκθεση Ιχνηλατώντας την ανθρώπινη παρουσία και ζωή

Η Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος (ΕΒΕ) παρουσιάζει την ψηφιακή έκθεση Ιχνηλατώντας την ανθρώπινη παρουσία και ζωή, μέσα από την ιστοσελίδα ψηφιακών εκθέσεών της. Η ψηφιακή έκθεση, εμπλουτισμένη με υλικό από τις αρχειακές συλλογές της ΕΒΕ, αποσκοπεί στην περαιτέρω ανάδειξη και αξιοποίηση της μόνιμης έκθεσης, που βρίσκεται στο ισόγειο της ΕΒΕ, στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος (ΚΠΙΣΝ). Η μόνιμη έκθεση δημιουργήθηκε το 2022 από τη MONUMENTA σε συνεργασία με την ΕΒΕ και το ΚΠΙΣΝ, με την αρωγή της Εφορείας Αρχαιοτήτων Πειραιώς και Νήσων και με δωρεά από το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος (ΙΣΝ). Πολύτιμη πηγή για τη δημιουργία της έκθεσης αποτέλεσαν αρχεία που διασώθηκαν από τον συλλέκτη Γιάννη Λάμπρου, όπως είναι για παράδειγμα το αρχείο της εταιρείας «Εργοληπτική Α.Ε.», που κατασκεύασε τον Ιππόδρομο, κατά την περίοδο του Μεσοπολέμου.   Μπορείτε να περιηγηθείτε στην ψηφιακή έκθεση εδώ.

Ο χαρακτήρας του Έλληνα

Από το βιβλίο του τοπικού μας συγγραφέα κ. Ευάγγελου Διακομανώλη-Πριγγή με τίτλο: 

Τα επιτεύγματα  της ελευθερίας (απόσπασμα, σελ. 298-301)

           

Γ.3. Ο ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΑ

Η ανάδυση ενός Ελλαδικού Κράτους μετά τη μακραίωνη δουλεία του Γένους και η αναρρίχησή του στην ανώτερη βαθμίδα των ευημερούντων σύγχρονων κρατών έγινε δυνατή επειδή το Έθνος ευτύχησε να έχει ανθρώπους εφευρετικούς και εξωστρεφείς, συμμετοχικούς και εργατικούς, φιλοπρόοδους και φιλόξενους.

Ως προς το ηθικό τους υπόβαθρο, οι Έλληνες διακρίνονται για τη συγχωρητική τους κοσμοθεωρία –βασική διδαχή και παρακαταθήκη της Ορθοδοξίας– σε αντίστιξη με τον τιμωρητικό και λογοκρατικό δυτικό πολιτισμό.

Την ώρα της συλλογικής κρίσης –οικονομικής ή κοινωνικής– αντί του φιλοτομαρισμού οι Έλληνες εκδηλώνουν ανακλαστικά συνοχής.

Διαθέτουν επίσης ένστικτο συμπάθειας και παράδοση συνδρομής προς την ξένη δυσκολία, μια δραστήρια κοινωνική αλληλεγγύη που εκδηλώνεται και ενισχύεται ηθικά στο επίπεδο της οικογένειας, των φίλων, της γειτονιάς, της επαγγελματικής ομάδας, της κοινότητας και του Έθνους συνολικά.

Η ελληνική κοινωνία δεν είναι αυστηρά ιεραρχημένη κοινωνικά, ούτε ο πλούτος δημιουργεί αδιαπέραστα στεγανά.206 Δείγμα της κοινωνικής κινητικότητας είναι ότι μέσα σε μια δυο γενιές, η κοινωνική και οικονομική μας θέση μπορεί να ανεβοκατεβαίνει σχετικά εύκολα στους λιγοστούς διαθέσιμους «ορόφους» (και αυτό το ολιγάριθμο έχει τη σημασία του). Αυτό δεν συμβαίνει σε άλλες δυτικές χώρες με μεγαλύτερη κατακόρυφη κοινωνική και οικονομική διαστρωμάτωση. Σε αρκετές από αυτές υπάρχουν ακόμα κληρονομικοί τίτλοι ευγενείας, κάτι που στην Ελλάδα απαγορεύει το Σύνταγμα, καταργώντας και όσους είχαν παραχωρήσει στα Επτάνησα οι Βενετσιάνοι.

Οι Έλληνες ξεχωρίζουμε για τη φανατική μας αφοσίωση στην οικογένεια, όπως δηλώνεται με το σέβας προς τους γονείς (π.χ. το έθιμο να δίνουμε στα παιδιά μας το όνομα του γονιού), με την προσήλωση στην πρόοδο των απογόνων (μέσα από τα «γράμματα»), με το έντονο πνεύμα οικογενειακής αποταμίευσης (ώστε να «γράψουμε» στα παιδιά μια κάποια περιουσία, όχι μόνο για ένα καλό δικό τους ξεκίνημα αλλά –αν γίνεται– και για αυτό των δικών τους παιδιών ακόμα), με τη "στενή" μας επίσης συγγένεια με τα δεύτερα, τα τρίτα –και βάλε– ξαδέρφια! Αυτά δεν είναι αυτονόητα στη σύγχρονη δυτική κουλτούρα –τουλάχιστον στον ίδιο βαθμό.

Η ελληνική οικογένεια είναι επίσης λιγότερο πατριαρχική –στην πράξη είναι μητριαρχική–, ενώ μέσα στην οικογένεια είμαστε όλοι ίσοι στη συνεισφορά και στην ανταμοιβή, στη λύπη και στη χαρά. Ούτε αυτό είναι κεκτημένο για έθνη όπου οι γυναίκες επιβαρύνονται ασύμμετρα –σωματικά και ψυχολογικά– ενώ τα παιδιά διαχωρίζονται ως προς τα δικαιώματα και τις προοπτικές τους ανάλογα με το φύλο.

Ιδιαιτερότητα είναι επίσης ο έντονος νόστος, ως αγάπη για τη μικρή τοπική μας πατρίδα (απότοκος της ιδιόμορφης ελληνικής τοπογραφίας). Από την αρχή της ιστορίας μας η τοπικιστική υπερηφάνεια παραμένει μέγα καύχημα, ενώ για τον ταξιδιώτη και τον μετανάστη η σκέψη της σεμνής γενέτειρας του βουνού ή του νησιού γίνεται μέγα άλγος¹.

Τέλος, μας διακρίνει η φιλοπατρία ως αίσθηση υπερηφάνειας για το μεγάλο εθνικό σύνολο και για ό,τι το συνοδεύει: για την ομορφιά της γης όπου κατοικούμε, για την αντοχή μας στον χρόνο, για την περίβλεπτη ιστορία μας. Αυτή η φιλοπατρία ως αίσθημα κληρονομιάς και συνευθύνης, κάνει τη θυσία για κάτι υπερ-ατομικό και ιδεατό όπως η Πατρίδα να φαίνεται φυσική και ενστικτώδης επιλογή, άσχετη με υπολογισμούς και λογική επεξεργασία.

Το αίσθημα του «ανήκειν» στη μικρή ή μεγαλύτερή μας κοινότητα εμπνέει τους Έλληνες από την αρχαιότητα. Ο κοινοτικός μας βίος εντός κάποιας συλλογικότητας, μικρότερης ή μεγαλύτερης (οικογένεια, γειτονιά, συντεχνία, ενορία, πόλη, έθνος), μας προσδιορίζει και μας ταυτοποιεί. Ο κοινοτικός βίος μάς αποτρέπει από τη μικροπρέπεια και μας προτρέπει σε ενάρετες πράξεις. Εξαιτίας της κοινοτικής μας ζωής, ενδιαφέρει εξόχως τι θα πουν οι άλλοι για μας: οι συγγενείς, οι γείτονες, οι συνεργάτες, οι φίλοι².

Με αυτό το αίσθημα κοινότητας και συνευθύνης αποκτούσε νόημα παλαιότερα η παρέμβαση των έμπειρων της ζωής προς τους νεότερους, όταν οι τελευταίοι παρεξέκλιναν από τα παραδοσιακά ήθη. Έβλεπες κάποιον νεότερο καθιστόν στο αστικό λεωφορείο και του ζητούσες να παραχωρήσει τη θέση στον πρεσβύτερο. Άκουγε ο περαστικός τα άγνωστα παιδιά να ασχημονούν στον δρόμο και αμέσως παρενέβαινε, πότε με νουθεσία πότε πιο δραστικά, σαν να ήταν και δική του υπόθεση η συμπεριφορά τους. Είναι το ίδιο πνεύμα κοινότητας που μας εμπνέει εμπιστοσύνη καθώς τα παιδιά μας παίζουν στην πλατεία του χωριού· ακόμα και αν δεν τα παρακολουθεί ο γονιός προσωπικά, όλο και κάποιο μάτι θα προσέχει για την ασφάλειά τους και για τη μεταξύ τους συμπεριφορά. Στην πράξη, δεν υπάρχουν στην Ελλάδα «ξένα παιδιά», γιατί είναι όλα δικά μας!

Οι φραγμοί που υποσυνείδητα έθεταν στη συμπεριφορά μας η οικογένεια, η γειτονιά, το εργασιακό περιβάλλον κ.λπ., ήταν στο παρελθόν εντονότατοι, έχουν όμως πια υποχωρήσει. Έως σήμερα πάντως, ο ετεροπροσδιορισμός του Έλληνα μέσα από τις κοινότητες στις οποίες ζει παραμένει ιδιαίτερα έντονος. Αντίθετα, ο μέσος Ευρωπαίος ή Αμερικανός έχει χαλαρότερους δεσμούς με τα κοινωνικά σύνολα στα οποία συμμετέχει, ακόμα και με τη στενότερη οικογένεια· προτιμά να αυτοπροσδιορίζεται, να κρατά απόσταση ατομικότητας.

Η ισχυρή σύνδεση με κάποια κοινότητα που είναι θεμελιώδης για την ταυτότητά μας μπορεί όμως να γίνει κοντόθωρη, όταν το κοινό όφελος για το οποίο πασχίζουμε είναι ζημία για μια άλλη κοινότητα Ελλήνων. Συμβαίνει να αγωνιζόμαστε για την ευημερία της στενής μας οικογένειας, παραβλέποντας μερικές φορές το ευρύτερο κοινωνικό συμφέρον (ζητώντας π.χ. διακριτική μεταχείριση από το Κράτος). Είμαστε φανατικά περήφανοι για το χωριό μας και μαζί έτοιμοι να αντιπαρατεθούμε πεισματικά με το διπλανό χωριό πάνω σε κάθε μικροζήτημα τοπικιστικού κύρους ή ωφέλειας. Αυτό είναι ίσως το μεγάλο ελάττωμά μας, αυτό που κάνει δύσκολη τη συνεργασία μεταξύ των ελληνικών μας κοινοτήτων.

Με τον ίδιο τρόπο, ας είμαστε προσεκτικοί όταν συγκρίνουμε το έθνος των Ελλήνων με τα άλλα έθνη. Γιατί και οι άλλοι λαοί έχουν φιλοπατρία· και αλλού έχει πρωταρχική σημασία η οικογένεια· και σε άλλα έθνη βρίσκεται ψηλά η αλληλεγγύη και η συλλογικότητα. Δεν είναι όλα αυτά αποκλειστικά ελληνικά χαρακτηριστικά. Ωστόσο ο ελληνικός λαός –όπως και κάθε λαός– μπορεί να καυχιέται δικαιωματικά για τη δική του ιδιοπροσωπία, για την αίσθηση ιδιαιτερότητας από το γύρω περιβάλλον. Διαφέρουμε όχι στα συστατικά αλλά στο χαρμάνι.

Αναγνωρίζουμε συνεπώς ότι κάθε άλλο έθνος –μικρό ή μεγάλο, αρχαίο ή

νεότερο– είναι το ίδιο αξιόλογο, το ίδιο ιδιαίτερο. Εμείς οι Έλληνες μπορούμε όμως δίκαια να περηφανευόμαστε για την αντοχή μας στον χρόνο, δείγμα συνέχειας των συστατικών μας στοιχείων, όσα δημιούργησαν τα επιτεύγματα της Αρχαιότητας, του Βυζαντίου και του νεότερου Ελληνισμού.

Αυτή η συνέχεια στον χρόνο είναι ακόμα πιο εντυπωσιακή γιατί στις περισσότερες περιόδους της Ιστορίας μας οι Έλληνες δεν ζήσαμε –ως προνομιούχοι της Γεωγραφίας– μαζεμένοι σε έναν ασφαλή, συμπαγή και πλούσιο τόπο. Το αντίθετο μάλιστα, ήμασταν μέχρι πρόσφατα πολύ διεσπαρμένοι. Όταν περιγράφει κανείς την εικόνα που συνθέτει τον ελληνικό ιδιοχαρακτήρα, θαυμάζει την ομοιογένεια των αξιών και των συμπεριφορών σε όλο το σώμα του Ελληνισμού.

Είναι ακριβώς η συνοχή στον χώρο –τον πολιτισμικό, όχι τον γεωγραφικό– που μας προσδιορίζει: Θρακιώτες και Κρητικοί, Μακεδόνες και Κυκλαδίτες, Μοραΐτες και Δωδεκανήσιοι, Ηπειρώτες και Μικρασιάτες, Ρουμελιώτες και Πόντιοι, Κύπριοι και Θεσσαλοί, Επτανήσιοι και Καππαδόκες, είμαστε πολύ περισσότερο ίδιοι παρά ξεχωριστοί. Θεωρούμε αυτονόητο ότι είμαστε όλοι όμοιοι ως προς την ελληνικότητά μας, ίδια πατριώτες, ίδια συμπολίτες· φτάνει να συναντηθούν δυο Έλληνες στο εξωτερικό για να φέξει το πρόσωπό τους, για να φωνάξουν μέσα στον ξένο κόσμο: «Γειά σου Πατρίδα»!

Είμαστε σαν όργανα μιας ορχήστρας που παίζει τις ίδιες νότες (την ελληνική λαλιά) και μόνο η χροιά αλλάζει. Πολλές φορές ανταγωνιζόμαστε αναμεταξύ μας σε ένταση, παράγοντας κακοφωνία. Παίζουμε όμως πάντα στο ίδιο μουσικό κλειδί, στην ίδια τονικότητα και μάλιστα χωρίς μαέστρο. Γιατί ο αρχιμουσικός είναι η κοινή μας καταγωγή, η πολιτισμική μας παράδοση και η κοινή ιστορική μνήμη.

Ας καυχηθούμε λοιπόν δικαιωματικά: τις λέξεις Πατρίδα και Πατριωτισμός οι Έλληνες τις ζούμε πολύ έντονα. Με αυτόν τον βιωματικό τρόπο τις νιώσαμε, τις πλάσαμε και τους δώσαμε κεντρικό νόημα στη ζωή μας. Μετά, τις χαρίσαμε στις υπόλοιπες γλώσσες του κόσμου.

 

Σημειώσεις:

1.       Στη σύγχρονη εποχή αυτά τα αισθήματα έχουν υποχωρήσει για όσους έχουν γεννηθεί και μεγαλώσει στην υδροκέφαλη Αθήνα.

2.       Η αιδώς γενικά, ως αναστολή που σχετίζεται με την εξωτερική μας εικόνα, μετριάζει την αυθόρμητη εκδήλωση των ατομικών ροπών στη σκέψη και στη συμπεριφορά. Στην ακραία της όμως έκφανση, η χαλιναγώγηση αυτή μπορεί να φτάσει στην αυτοκαταστολή.

Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος - Ψηφιακή έκθεση Ανδρέας Βουρλούμης, Ο Αττικός

Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος Ψηφιακή έκθεση Ανδρέας Βουρλούμης, Ο Αττικός. 

Η Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος (ΕΒΕ) παρουσιάζει την ψηφιακή έκθεση του Ανδρέα Βουρλούμη, Ο Αττικός, μέσα από την ιστοσελίδα των ψηφιακών εκθέσεών της. 

Η ιδέα της Αίγινας

Η ψηφιακή έκθεση, η οποία ανανεώνει την επαφή του κοινού με το έργο του Βουρλούμη και συμβάλλει στη μελέτη του, αποτελείται από εννιά θεματικές ενότητες: «Χρονολόγιο», «Τα χρόνια της μαθητείας», «Η διαμόρφωση του ύφους», «Ζωγραφική στα χρόνια της κατοχής», «Η μελέτη της βυζαντινής παράδοσης», «Ζωγράφος του άστεως», «Η κατάσταση του ύφους», «Η Αθήνα του Βουρλούμη» και «Η ιδέα της Αίγινας». 

 Η φυσική έκθεση, που διοργανώθηκε τον Δεκέμβριο του 2022, επιχείρησε μια συνολική αποτίμηση του ζωγράφου, ενώ παράλληλα ανέδειξε ιδιαίτερες πτυχές της μακράς καλλιτεχνικής του δημιουργίας, μέσα από 140 πίνακες και 80 λυτά σχέδια, εκ των οποίων περίπου τα 160 παρέμεναν μέχρι τότε αδημοσίευτα ή/και άγνωστα στο κοινό και τους ειδικούς. 

 Μπορείτε να περιηγηθείτε στην ψηφιακή έκθεση εδώ : https://www.nlg.gr/news/psifiaki-ekthesi-andreas-vourloumis-o-attikos/

Πρόταση των εκδόσεων για συμβουλή ή συνδρομή σε εκδόσεις και εκτός του ιδίου Εκδοτικού Οίκου "Νεφέλη". Πιθανόν να ενδιαφέρει κάποιον από εσάς. Αξιότιμες κυρίες, Αξιότιμοι κύριοι, Η «Νεφέλη», στα 46 χρόνια της εκδοτικής της πορείας, έχει να παρουσιάσει βιβλία μοναδικής αισθητικής, άριστης επιμέλειας και κορυφαίας ποιότητας. Ο κατάλογός μας αριθμεί 1650 τίτλους και περιλαμβάνει αρκετά από τα σημαντικότερα έργα της ελληνικής βιβλιογραφίας. Στο πλαίσιο της κοινωνικής ευθύνης, είμαστε στην ευχάριστη θέση να σας προσφέρουμε σε μοναδική τιμή (έκπτωση 70%) 10 τίτλους υψηλού κύρους, όπως παρακάτω (από 1 έως 30 αντίτυπα): — Φίλοι (παιδικό, από 4 ετών) / €4,35 — Ο Μεσαίωνας - μια ιστορία για παιδιά (Ιστορία, για παιδιά από 9 ετών) / €3,87 — Η κερένια κούκλα (Η πεζογραφική μας παράδοση) / €3,99 — Το ταντούρι και το μαγκάλι (Λαογραφία, Η. Πετρόπουλος) / €3,33 — Νερό στο πρόσωπο (Πεζογραφία, Ν. Χουλιαράς) / €5,31 — Η διεκδίκηση των γερμανικών οφειλών προς την Ελλάδα (Μελέτη και αρχειακό υλικό, Υπ. Εξωτερικών & Α. Ραδιόπουλος) / €10,47 — Ερωτόκριτος (Μελέτες και άρθρα, M. Πιερής) / €5,37 — Το μικρό χρονικό της Άννας Μαγκνταλένα Μπαχ (Ιστορία της μουσικής) / €4,47 — Ο Ροντέν και η αρχαία ελληνική τέχνη (Η βιβλιοθήκη της Τέχνης, Μ. Λαμπράκη-Πλάκα) / €4,47 — Ο Γκόγια, το θέατρο και το καρναβάλι (Η βιβλιοθήκη της Τέχνης, Φ. Μουμτζίδου) / €8,85 Πέραν τούτου, θα ήθελα να σας ενημερώσω και για δύο ακόμα θέματα, που θεωρώ πως σας αφορούν. α) Είμαστε σε θέση να σας υποστηρίξουμε, μέσω του γενικού βιβλιοπωλείου μας, στις αγορές βιβλίων από όλους τους εκδοτικούς οίκους, είτε πρόκειται για νέες είτε για παλαιότερες εκδόσεις. β) Το 2025, αποφασίσαμε να προάγουμε τον επαγγελματισμό και την εμπειρία μας σε έργα και δράσεις φορέων ειδικής στόχευσης. Πρόσφατα δείγματα αντίστοιχων εκδόσεων μπορείτε να δείτε παρακάτω: 1. Μαραθιά: ψάρια και ωρίμανση (εγχειρίδιο / πολυτελές λεύκωμα) 2. Ανθρώπων Έργα (απλό λεύκωμα) 3. Η Αμοργός που έζησα (λαογραφία - πολιτιστική κληρονομιά / απλή έκδοση) Έτσι λοιπόν, εάν θα θέλατε να προχωρήσετε στην έκδοση ενός προσεγμένου βιβλίου (και εκτός του καταλόγου της «Νεφέλης» ως δική σας έκδοση, εντός ή εκτός εμπορίου), μπορούμε να συνδράμουμε σε αυτό, είτε απλώς συμβουλεύοντάς σας είτε αναλαμβάνοντας ένα μέρος ή το σύνολο των εργασιών. Θα είμαι στη διάθεσή σας για τον προγραμματισμό μιας συνάντησης ή μιας τηλεφωνικής συνομιλίας. Με εκτίμηση, Περικλής Δουβίτσας Εκδότης τηλ. 6972518009 periklis@nefeli-books.com Βιβλιοπωλείο / Γραφεία: «Σ22», Κ. Σμολένσκη 22, 11472 Αθήνα τηλ. 210.3639962, 210.3639255 Καθημερινά 9-17:00 (από 1/9/2025) Παραγγελίες: orders@nefeli-books.com Το βιβλίο ΜΥΘΟΙ «ΤΟΥ ΑΙΣΩΠΟΥ» (κειμ. Ροδούλα Παππά, εικ. Κώστας Μαρκόπουλος) διακρίθηκε με το φετινό βραβείο ΕΒΓΕ, στην κατηγορία «Εικονογράφηση Βιβλίου»! Τα κείμενα της έκδοσης έχουν επίσης βραβευθεί από το ελληνικό τμήμα της IBBY. ΝΕΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ: 2025, 2024, 2023, 2022

Ίδρυμα Αικατερίνης Λασκαρίδη: 30 Χρόνια Λειτουργίας σε αριθμούς - Ο Τομέας Ψυχικής Υγείας.

Ίδρυμα Αικατερίνης Λασκαρίδη: 30 Χρόνια Λειτουργίας σε αριθμούς - Ο Τομέας Ψυχικής Υγείας. Παρακολουθείστε το βίντεο στην παρακάτω ηλεκτρονική διεύθυνση: https://vimeo.com/1096170901/abebebbbcc Να αναφέρουμε ότι θα επισκεφτούμε τη βιβλιοθήκη στα πλαίσια των ημερήσιων εκδρομών που διοργανώνει ο σύλλογός μας κάθε έτος. Το Ίδρυμα Αικατερίνης Λασκαρίδη υπόσχεται στους φίλους και υποστηρικτές του να συνεχίσει ως «Ζωντανό κύτταρο γνώσης, εκπαίδευσης και πολιτισμού» (Μαριλένα Λασκαρίδη) για πολλά πολλά χρόνια ακόμα.